Opór elektryczny i przewodnictwo elektryczne

Prawa Ohma głosi, że:
stosunek natężenia prądu płynącego przez przewodnik do napięcia pomiędzy jego końcami jest stały.

Wartość tego stosunku jest nazywana jest przewodnictwem elektrycznym:

G - przewodnictwo elektryczne (w simensach S)
I - natężenie prądu (w układzie SI w amperach – A)
U - napięcie między końcami przewodnika (w układzie SI w woltach – V)

Jednostką przewodnictwa w układzie SI jest simens - S:

1 S = 1/ Ω = A/V.

Opór przewodnika

Z kolei odwrotność przewodnictwa, czyli stosunek napięcia do natężenia prądu jest określany mianem oporu elektrycznego. Jest on oznaczany literą R (bo inne jego określenie to rezystancja).
W takim układzie „wzór na prawo Ohma” (przypominam, że sam wzór nie wyraża jeszcze prawidłowo tego prawa) ma postać:

R - opór elektryczny (w omach - Ω )
I - natężenie prądu (w układzie SI w amperach – A)
U - napięcie między końcami przewodnika (w układzie SI w woltach – V)

Jednostką oporu jest 1 om. Om oznaczany jest grecką literą „duże omega” – Ω.

[R] = Ω = V/A

Opór elektryczny a prawidłowo sformułowane prawo Ohma

Prawidłowo sformułowane prawo Ohma wykorzystujące pojęcie oporu miałoby postać, że opór przewodnika jest stały (opór ten nie zmienia się mimo zmian przyłożonego napięcia), co sprawdza się tylko w odniesieniu do części materiałów.

Mamy więc:

Dla przewodników spełniających prawo Ohma opór elektryczny jest stały.

R = const

I to jest kolejna postać, w jakiej można formułować prawo Ohma.